Apaszka w szlachetnych odcieniach wykonana została z włoskiego jedwabiu naturalnego typu twill.
Wielkość apaszki pozwala na kilkanaście zastosowań/ sposobów wiązania. Urozmaici stylizacje w ciepłych tonacjach. Poza typowymi wiązaniami śmiało posłuży jako bluzka, pareo, ozdoba torebki lub kapelusza.
APASZKA jest częścią naszej kolekcji „Arcydzieła Mistrzów”, którą realizujemy ze zbiorów Muzeum Narodoweg w Warszawie. Ręcznie obszyta w Polsce metodą „royal”.
Wszystkie apaszki szyjemy w naszej lokalnej manufakturze z naciskiem na precyzję ręcznego wykonania. Uszycie jednej sztuki apaszki to półtorej godziny pracy rąk ludzkich. Ten produkt został uszyty przez naszą krawcową Justynę.
Obraz My i Wojna
Doskonałą puentę jego wędrówki przez świat stanowi ostatni z autoportretów żoną, powstały między 1917 a 1923 rokiem obraz My i Wojna. W plątaninie drapieżnych, uskrzydlonych wężo-smoków idą Okuniowie. Edward, ubrany w czarną pelerynę skrywa pod jej połą swoją żonę. W sposób symboliczny i dosłowny odseparowuje ich od panującego na zewnątrz okrucieństwa. To jednak próbuje przeniknąć do ich świata. Uosabia je postać starej kobiety o złowrogiej twarzy, idącej krok w krok z Okuniami. Pochylona staruszka w niepokojącym geście próbuje zajrzeć pod pelerynę i zmącić spokój mikroświata jakie tworzy okrycie. Nie udaje jej się to, ale zdaje się nie dawać za wygraną i nadal będzie czaić się tuż obok. Jak się okaże wiele lat później w końcu wygra, wraz ze strzałem padającym w styczniowy dzień w Skierniewicach.
Edward Okuń dziś nieco zapomniany, za życia uważany był za jednego z największych indywidualistów wśród artystów polskich działających na przełomie XIX i XX wieku.
Urodził się w rodzinie szlacheckiej herbu Belina. Jako dziecko osierocony przez ojca i matkę, wychowywał się u dziadków ze strony matki. Odziedziczywszy duży majątek wcześnie zaczął pobierać lekcje rysunku u znakomitych malarzy. W 1890-1891 studiował w Warszawie w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona, w latach 1891-1893 pod kierunkiem Izydora Jabłońskiego i Jana Matejki w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Naukę kontynuował w Monachium i Paryżu. W 1897 pojechał studiować w szkole Hollósy'ego, przebywał też na Węgrzech, gdzie Hollósy założył kolonię artystyczną. Od 1898 przez 20 lat mieszkał w Rzymie, podróżował też do Sorrento, Amalfi, Capri, zwiedzał Wenecję, Padwę, Rawennę, Florencję i Sienę. Uczestniczył w życiu polskiej kolonii artystycznej w Rzymie oraz był współzałożycielem loży wolnomularskiej „Polonia”.
Do Polski powrócił w 1921 i osiadł w Warszawie. Od 1925 był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych im. W. Gersona w Warszawie, w latach 1933-1934 – jej dyrektorem. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Wraz z przyjaciółmi założył lożę masońską „Kopernik”. Był wiceprezesem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. podczas dorocznego otwarcia Salonu Zachęty był świadkiem zamachu malarza Eligiusza Niewiadomskiego na prezydenta Gabriela Narutowicza i wraz z jednym z adiutantów prezydenta pochwycił Niewiadomskiego.
Podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie. Po powstaniu warszawskim przeniósł się do Skierniewic, gdzie zginął w styczniu 1945 od przypadkowej kuli na ulicy.
Malował pejzaże i portrety, projektował okładki, winiety, inicjały i ilustrował czasopisma,
m.in. „Chimerę” i niemieckie „Jugend”.
