Poszetka 'Autoportret' Witkacy

Dla jego największych fanów przygotowaliśmy specjalną ofertę - przy zakupie przynajmniej trzech poszetek z obrazem Witkacego dostaniecie wartą 99 zł limitowaną, bawełnianą torbę z nadrukiem Juliana Tuwima gratis! Dodajcie ją razem z trzema poszetkami Witkacego do koszyka, a promocja naliczy się automatycznie.

-----

Stanisław Ignacy Witkiewicz do tematu autoportretu powracał wielokrotnie podczas blisko czterdziestoletniej działalności artystycznej. Swój młodzieńczy wizerunek namalował w 1913 roku w Zakopanem. Ujęty w popiersiu artysta, ubrany jest w czarną, sztruksową marynarkę i białą koszulę. Ma poważną, pociągłą, modelowaną zielonkawym cieniem twarz i zamyślone, przenikliwe oczy. Demonicznego charakteru dodają mu ciemne, gęste brwi i wydłużony nos.

Doskonale uchwyconej podobiźnie modela towarzyszy martwa natura składająca się z barwnych owoców i ciemnego wazonu z suszonymi liśćmi i jarzębiną. Ustawiona na stoliku, po prawej stronie została ujęta w "przypadkowym", uciętym kadrze. Tło podzielone na dwie wertykalne strefy kolorystyczne – czerwono-oranżową ścianę po prawej i zieloną kotarę po lewej stronie - porządkuje kompozycję i dominuje w wizualnym odbiorze obrazu. Zestawienie kontrastujących barw dopełniających, określających płytką przestrzeń równoważy czerń marynarki. Wysmakowaną kolorystykę współtworzy martwa natura, w której dominują szlachetne oranże, żółcienie i zielenie.

W "Autoportrecie" Witkacy zbliża się do rozwiązań barwnych, które zastosował w późniejszej twórczości. Realizując w praktyce teorię Czystej Formy ("Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia", 1919), kreował autonomiczną rzeczywistość malarską, poszukiwał idealnych harmonii opartych na kontraście barw dopełniających. Za swojego mistrza uważał Paula Gauguina. Podziw dla francuskiego malarza zaszczepił mu Władysław Ślewiński, który był dla młodego Witkiewicza pierwszym łącznikiem z najnowszymi prądami sztuki europejskiej (nieco później, w 1908 i 1911 roku odwiedził Francję). Witkacy uważał rozwiązania barwne Gauguina za najdoskonalszy przykład realizacji teorii Czystej Formy. Zawdzięczał mu ożywienie i ocieplenie palety, linearyzm, wprowadzenie płaskich, dekoracyjnych plam koloru oraz rezygnację z iluzji przestrzeni. W młodzieńczym "Autoportrecie" doskonale scharakteryzował własną fizjonomię, oddając w ten sposób charyzmatyczną, intrygującą osobowość.

[Agnieszka Otroszczenko]