Łatwy zwrot towaru
- Teodor Axentowicz
- Kołomyjka (Oberek. Taniec ludowy przed domem)
- Rok: 1895
- Olej na płótnie, 85 x 112,5
- Muzeum Narodowe w Warszawie
Malarz, rysownik i grafik, jeden z czołowych reprezentantów młodopolskiej sztuki inspirowanej rodzimym folklorem, twórca salonowych portretów. Urodzony 13 maja 1859 w Braszowie, Rumunia, zmarł 26 sierpnia 1938 w Krakowie.
Malarz, rysownik i grafik, jeden z czołowych reprezentantów młodopolskiej sztuki inspirowanej rodzimym folklorem, twórca salonowych portretów. Urodzony 13 maja 1859 w Braszowie, Rumunia, zmarł 26 sierpnia 1938 w Krakowie.
W Paryżu obracał się w kręgu intelektualnych i artystycznych elit, których reprezentantów chętnie uwieczniał na swych płótnach; członków polskiej kolonii artystycznej spotykał w pracowni Józefa Chełmońskiego, odwiedzał Hôtel Lambert oraz dom Władysława Mickiewicza będący "oazą polskości". Powstałe wówczas wizerunki znanych osobistości życia polityczno-kulturalnego, m.in. Wiktora Osławskiego (1890), księcia Władysława Czartoryskiego (ok. 1892-1893), Cypriana Godebskiego (1893), Sary Bernhard i Henrietty Fouquier, zapewniły mu reputację salonowego portrecisty. W 1894 współpracował z Wojciechem Kossakiem i Janem Styką przy realizacji "Panoramy Racławickiej".
W 1895 osiadł na stałe w Krakowie, gdzie objął stanowisko profesora w Szkole Sztuk Pięknych, które piastował do 1934. W 1897 założył szkołę malarstwa dla kobiet, w której wykładali m.in. Wyczółkowski i Stanisławski. Należał do grona członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" ukonstytuowanego w 1897 i reprezentującego polską sztukę w ramach międzynarodowego ruchu wystawienniczego. Był blisko związany z wiedeńskim środowiskiem twórczym jako członek Vereinigung Bildender Künstler Österreichs-Wiener Secession i współpracownik czasopisma "Ver Sacrum".
Źrodło: link
Namalowana w 1895 roku "Kołomyjka" przedstawia Hucułów. Obraz wyróżnia się spośród innych prac malarza niezwykłą ekspresją i energią. O ile większość scen rodzajowych pędzla Axentowicza – to stonowane, spokojne kadry, w których często doszukać się można refleksji nad przemijaniem, melancholii, podniosłego nastroju, "Kołomyjka" wydaje się emanacją niczym nieskrępowanej radości. Przejawem tego jest oczywiście przede wszystkim ekspresyjny sposób malowania za pomocą jakby spontanicznych uderzeń pędzla i dających wrażenie ruchu rozedrganych płaszczyzn farby. Obraz jest namalowany szkicowo, pospiesznie, bez szczegółów, co także doskonale oddaje żywiołowość tańca i ruch przedstawionych postaci.
Niezwykle starannie i konsekwentnie malarz dobrał też kolorystykę obrazu. Cała scena namalowana została właściwie z użyciem tylko trzech barw – bieli, brązu i czerwieni. Za ich pomocą artysta przekazał widzowi informację, że mamy oto do czynienia z zabawą towarzyszącą jakiejś uroczystości, bo jej uczestnicy mają ubrania odświętne, kobiety noszą wianki ze wstążkami, mężczyźni białe koszule. Sposób malowania i ujęcia tematu sugeruje zarazem, że towarzystwo dało się ponieść zabawie, wpadając w charakterystyczny dla tego ludowego tańca wciąż przyspieszający wir. Malując "Kołomyjkę" Axentowicz stworzył także dość nietypową kompozycję – tańcząca para po lewej stronie płótna została "ucięta", w szalonym tańcu wybiegała z kadru, postacie po prawej stronie zostały zaś stłoczone w trzech planach. Taki układ również służy budowaniu wrażenia dynamiki – jakby malarz "nie zdążył" uchwycić prawidłowo skomponowanego kadru.