Miękki jak… camel

Czyli wielbłąd - a nawet, skoro mówimy o tkaninie, to nie wielbłąd, tylko wielbłądzia wełna. Choć właściwie to nie wełna, tylko włosie… dobra, już dobra.
 
Miałem zacząć normalnie, a już się gubię w tłumaczeniach. Na swoją obronę powiem, że to nie ja jestem sprawcą językowego zamieszania - wychodzi na to, że język polski średnio sobie radzi z rozróżnianiem wełny od nie-wełny. Choć termin ten zarezerwowany jest dla owiec i jagniąt, to jakoś przyjęło się tak, że to, co w klasyfikacji międzynarodowej uchodzi jednoznacznie za sierść, też się u nas potocznie wełną nazywa: kaszmir, lama, alpaka, angora i wielbłąd-camel właśnie. Błąd zakorzeniony w języku i powszechnej świadomości.
 

A, gdyby ktoś z Was się zastanawiał, to dodam jeszcze, że to interesujące nas włókno pozyskuje się czesząc baktriany (to te dwugarbne wielbłądy, żyjące w Azji, od Turcji po Mongolię), a nie dromadery (to te jednogarbne wielbłądy, które znacie z pustynnych obrazków Afryki i bliskiego wschodu). Ponoć jest to powiązane z delikatnością i odpowiednimi właściwościami termoizolacyjnymi - coś jak odpowiedni dobór ras owiec na wełnę. Technikalia załatwione, dalej proszę!
 
Niestety, camel ma też swoje minusy - największym z nich jest dostępność i cena. Roczna produkcja jest niewielka (ciężko tu o dokładne dane, ale mówi się o kilkusetkrotnie mniejszej niż owcza wełna), a czołowymi producentami są Chiny i Mongolia (i spora część produkcji zostaje na rynku lokalnym). To sprawia, że stosunkowo niewiele europejskich tkalni jest w stanie realnie zabezpieczyć odpowiednią dla siebie ilość surowca. Zwykle tkaniny z sierści wielbłąda można znaleźć w próbnikach specjalistów od kaszmiru i innych luksusowych włókien, takich jak Loro Piana, Joshua Ellis czy Piacenza.
 

Pewną wadą może być też to, że rzadkość sprawia, że w praktyce camel występuje w bardzo ograniczonej gamie kolorów. Czasem da się spotkać głęboki granat, stosunkowo często klasyczną czerń, lecz domyślnym kolorem jest tzw. naturalny - wielbłądzi. Żeby nie było, jak dobrze poszukacie w internecie, to wśród rozmaitych vintage rzeczy znajdziecie choćby np. czerwone blezery uniwersyteckie z tej tkaniny, ale to bardziej wyjątki potwierdzające fakt, że współcześnie gama dostępnych odcieni ogranicza się do podstawowej trójki.
 
Szczerze mówiąc, dla mnie to nie problem - zwłaszcza, że ta tkanina w niebarwionej wersji wygląda świetnie, a kolor wielbłądzi jest na tyle popularny i uniwersalny, że przecież “podrabia się” go barwiąc wełnę czy syntetyki. Fenomenalnej faktury i miękkości za to podrobić się nie da, więc co oryginał, to oryginał - z resztą w historii współczesnego męskiego odbioru to przede wszystkim taka “czysta” forma spopularyzowała użycie tkaniny, której kariera na dobre rozpoczęła się dzięki słynnemu polo coat.
 

O stylu Ivy League mówiłem już wiele razy, więc dziś wolałbym powiedzieć kilka słów o alternatywie, którą z resztą możecie zobaczyć na zdjęciach.
 
To gra faktur, proporcji i szczegółów - zamiast mocnych kolorów i wzorów, prostota i subtelne niuanse. Trzy kolory - biel, czerń i wielbłądzi - i zabawa konwencją. Spodnie nie są szare, a nieprzenikliwie czarne, spod warkoczowego swetra nie łypie kołnierzyk, a poszetka zawiązana pod szyją, nawet połączenie białych skarpetek z czarnymi loafersami wydaje się być dużo mniej preppy niż zazwyczaj. Na to wszystko narzucona jest camelowa marynarka, która wydaje się w tym zestawie czymś niezwykle eleganckim, prawie, że wieczorowym. Żeby nie było, zestaw nie był założony specjalnie do sesji - tak ubrany wybrałem się do Krakowa (2. urodziny tamtejszej Poszetki), chcąc wyglądać dobrze i w dzień, i wieczorową porą, popijając to i owo, krążąc po lokalach gastronomicznych, czując się na miejscu i w ciuszkowym towarzystwie, i wśród “normalnych ludzi” na mieście. Przy okazji, w ciągu dnia, strzeliliśmy zdjęcia (dzięki Vlad & Mateusz!), a potem już wydarzył się chrzest bojowy z prawdziwego zdarzenia, łącznie z biegiem w burzy i ulewie. Było wygodnie.

Wracając - gdybyście chcieli spróbować czegoś podobnego, w konwencję fajnie wpisałby się też biały lub czarny golf (bądź dzianinowe polo z długim rękawem), grafitowe spodnie (ew. szare w monochromatyczną kratę lub pepitę) i czarne dżinsy. W wersji nieco bardziej #menswear - biała koszula i czarny krawat z grenadyny (lub knit). Sugerowałbym za to trzymanie się z dala od wprowadzania mocnych akcentów kolorystycznych spoza tej palety - jeśli masz na to ochotę, dużo bezpieczniej będzie zbliżyć się do uniwersyteckiej klasyki i standardowego nasycenia barw.