Nowoczesny Tweed

Słysząc określenie "tweedowa marynarka", stereotypy każą nam sobie wyobrazić obszerny, staromodny ciuch, w bliżej nieokreślonym kolorze, wytarty, zmęczony, z łatami na łokciach.

Autor: Mateusz Tryjanowski

Dziś to już przestaje być prawdą - nauczyciele, profesorowie i kadra naukowa ze stereotypowym tweedem nie są już tak kojarzeni, jedynie nieliczni starsi panowie donaszają jeszcze wiekowe egzemplarze ze swoich szaf. Ta gruba szkocka tkanina przeżywa jednak istny renesans w kręgach pasjonatów mody męskiej i unowocześnia się.

Swoje zrobili Włosi, wprowadzając rozmaite tkaniny o nazwach typu soft tweed, dream tweed, summer tweed i podobne. Wszystkie one to generalnie miękkie i zwykle dużo lżejsze od tradycyjnego tweedu, przystępniejsze alternatywy, które z oryginałem oprócz nazwy wspólną mają tylko bogatą fakturę powierzchni i/lub charakterystyczne miksy kolorystyczne, czyli często w praktyce niezbyt wiele.

Jednak dzisiaj nawet ci całkiem tradycyjni producenci tweedu mają w ofercie tkaniny zdecydowanie przyjaźniejsze dla przeciętnego użytkownika niż kiedyś - obniżają gramaturę, używają bardziej miękkiej przędzy, dodają żywe kolory do oferty. Przykładowo, jedna z najbardziej znanych tkalni, brytyjski Abraham Moon and Sons, ma w swojej ofercie tkaniny w praktycznie wszystkich kolorach tęczy! W ich 4 klasycznych próbnikach tweedu o średniej gramaturze (dostępny zarówno jako klasyczny szetland i bardziej miękki lambswool), które są w stałej ofercie, oprócz niezliczonych zieleni i brązów można przebierać w tak nietypowych, nasyconych kolorach jak agresywny róż, żywy pomarańcz czy morski turkus, nie wspominając oczywiście o szerokiej palecie miejskich kolorów, takich jak granat dostępny w najróżniejszych odcieniach.

Tweed dostosował się do współczesnych czasów, został więc ponownie zaproszony na miejskie salony i ulice. Trzeba przyznać, że jego tekstura to coś, czego nie da się łatwo podrobić - charakterystycznego wyglądu chropowatej tkaniny złożonej z wielu nitek w różnych kolorach, składających się na jeden (w miarę) jednolity odcień, nie podrobi żadna delikatna wełna czesankowa. Sama waga tej tkaniny, nawet w dzisiejszej odelżonej wersji, oraz jej chwyt, to coś, co te nowoczesne, lekkie, włoskie wełny o wysokim numerze Super S kładzie na łopatki - abstrahując oczywiście od sezonowości tweedu. Nawet początkowo sceptycznie nastawieni mężczyźni szybko przekonują się do tego, że ciężar i solidny chwyt to ogromne zalety, które zwykle przekładają się na przyjemność noszenia.

Właśnie - dużo dostępnych dzisiaj marynarek z tweedu (w tym oczywiście te z metką Poszetki), szytych jest z tkanin o wadze bliskiej takiemu złotemu środkowi dla zimowych marynarek sportowych: już nie gniotliwy papier, jeszcze nie zbroja. Okolice 320-380 g/mb to optimum, żeby marynarka była jednocześnie ciepła, wygodna i dobrze układająca się na sylwetce - czyli miała dobry, jak to Anglicy mówią, “drape”, pewną plastyczność. Tkaniny o mniejszej gramaturze są mniej trwałe i bardziej gniotliwe, cięższe zwykle są niepraktyczne, już zbyt ciepłe i sztywne.

Jest jednak jeszcze jeden problem, przez który czasem tytułowe określenie bywa określane jako oksymoron: krój marynarki.

Paradoksalnie wytrzymałość tweedu doprowadziła do tego, że wydaje się staromodny, bo to przez nią tak wiele starych marynarek uszytych w złym guście przetrwało do dziś, przez co zaskakująco często można ujrzeć archaiczne egzemplarze z tej tkaniny. W praktyce wystarczy jedynie wystrzegać się większości tych pochodzących z lat 70., 80. i 90. , czyli tych, które de facto stworzyły przytoczony we wstępie stereotyp. W ich przypadku, nawet jeżeli dobrze trafimy z tkaniną i jej kolorem, fason pociągnie całość w dół i finalny efekt będzie tym, czego chcemy uniknąć - staromodną, “tą złą tweedową marynarką”.

Obecnie na szczęście większość producentów swoje tweedowe marynarki szyje jak wszystkie pozostałe, nie jest tak łatwo trafić na retro detale w stylu dziwacznej kozerki, szalenie wypchanych ramion, skórzanych guzików, skomplikowanych systemów zapinania i nietypowych kieszeni. Co tu dużo mówić, zły fason zepsuje nawet najlepszą tkaninę, nieważne, czy to tweed, kaszmir czy len. Siła stereotypów zdecydowała jednak o tym, że to właśnie omawiany dziś materiał jest kojarzony z tym niekoniecznie urodziwym krawiectwem z czasów minionych, przez co przełamanie się do niego może wymagać początkowo nieco więcej odwagi.

Ostatecznie nie ma się co bać i warto dać mu szansę - tweed już jak najbardziej może być nowoczesny, zmieniła się i sama tkanina, i kroje marynarek poszły do przodu. Decydując się na włączenie go do swojej garderoby, na dobry początek polecamy wybrać marynarkę w dość łatwym do łączenia kolorze - np. postawić na klasyczny granat, z drobnym urozmaiceniem faktury (jak np. Donegal Tweed, o którym już pisaliśmy), żywy (by uniknąć skojarzenia z “dziadkowymi” marynarkami) odcień brązu, szarość w jodełkę lub pepitę, jasny beż - i o takim kroju, jaki wybralibyśmy dla każdej innej marynarki. Gwarantujemy, że w sezonie jesienno-zimowym to będzie mocny kandydat do tytułu najchętniej noszonego elementu garderoby!